Człowiek żyje...rośnie, rozwija się...potem się starzeje...i
umiera;)
Takie jest życie.
Wiedzą to wszyscy...aczkolwiek nie wszyscy chcą poddać się
temu normalnemu stanowi spraw i rzeczy.
Walczą jak szaleni...o sprawność i młody wygląd, czasem
szkodząc sobie bardziej niż bardzo.
Jestem jak najbardziej "za" jeśli robi się to z głową.
Przeraza mnie czasem jednak ten pęd.
Zawsze uważałam, że człowiek powinien starzeć się z godnością.
Starać się wnosić coś do społeczeństwa...choćby pogodę ducha.
A nie tylko gonić, za uciekającą młodością,
inne okresy życia także są piękne, wartościowe i potrzebne.
Nie znaczy to, że powinien czekać, aż umrze nic nie robiąc dla
siebie.
Wygląd jest bardzo ważny.
Szczególnie w dzisiejszych czasach.
Jest wiele tricków i "oszustw" dla poprawienia urody i wyglądu, bez inwazyjnych...naturalnych, zdrowych!
Dobrze być w tej kwestii kobietą :)
Bo kobietom w tych sprawach...wolno więcej,
kobiety chcą więcej...potrafią to zrobić...lepiej;)
(od facetów)
Ale wszystko z umiarem.
hahhahah
No i teraz o etapie w jaki ja weszłam.
I co najfajniejsze poczułam, że weszłam,
jestem i świetnie się na nim czuję!
No a jaki to etap?
Etap..."dobrze wyglądasz jak na swój wiek".
hahhahahahhahahhahah
Nigdy nie wstydziłam się swojego wieku.
Bo on nie zależy ode mnie.
Nie zamierzałam go nigdy zafałszowywać...nawet krygując się,
ze kobiet się o wiek nie pyta;)
Skończyłam w tym roku 43 lata.
Wyglądam jak wyglądam.
Podobam się sobie o wiele bardziej niż gdy miałam lat 20.
Że weszłam już w ten etap...dowiedziałam się od ludzi,
którzy co jakiś czas stwierdzają autorytatywnie:
To ile Ty masz lat? 43?...nieźle się trzymasz jak na
swój wiek.
Nie wyglądasz na swój wiek.
Czasem jest to przyjemne a czasem wręcz okropne, zależy jak i kto to mówi;)
Ale chyba najmilsze było stwierdzenie mojej
Przyjaciółki...bardzo młodej...
"Chciała bym tak wyglądać jak będę w Twoim
wieku"
To było coś!
Super być nic nie znaczącą osobą,
która nie musi katować się od bladego świtu niczym,
tylko dlatego, że TV dodaje kg...
albo zmarszczek...
na ekranie...
że właściwie nikogo nie obchodzi czy przytyłam 7 kg
od grudnia...i zgubiłam 4 przez miesiąc;)
i wyglądam okropnie, albo jak chora
bo mi się policzki zapadły;)
Być sobie człowiekiem, którego
lubią przytulić przyjaciele.
Uśmiechać się od ucha do ucha...bo wciąż mam zęby...
i generować zmarszczki mimiczne;)
Nie mulić imprezy bo nie pije piwa, albo nie zjem
pizzy...bo o matkoboskoutyję;)
Albo nie daj Bóg nie jestem fit!
hahhahahah
Zabawnie jest wiedzieć, że się jest na kolejnym etapie
życia...akceptować to...cieszyć tym co on ze sobą niesie.
Takie sobie rozważana przy Święcie
Majowym...Święcie Flagi;)
No, ale że naprzynudzałam...maxymalnie;)
Teraz maksymalnie przecudnej urody zdjęcia mojego kocyka;)
Który to powstał z potrzeby koloru.
Wiecie, że koloru potrzebuję codziennie...
Bez koloru więdnę jak kwiatek w ciemnościach.
Maj w tym roku jakoś się słabo rozkręca...jak kwiecień
zupełnie;)
No, ale jest więc nie marudzę;)
Kocyk udziergałam w kwietniu, ale z braku aury...
jakoś nie miałam sumienia go targać na deszcz i zimno;)
I ponurość, która mu kolory chciała wyssać.
Dziś słonko...i wolne...więc za pomocą fotoaparata
pyknęłam mu kilka fotek..
.
Uważam, że fotogeniczny jest nad wyraz;)
hahahhaha
Z moimi tulipanami co pasują -uważam idealnie;)
Pozował z cierpliwością godną lepszej sprawy;)
Pod choinką;)
Na płocie;)
I zbliżenie;)
W towarzystwie poduszkowców;)
I na kanapie...
Lózowy jest
Mój Ci on jest
Kocham go
Pozdrawiam majowo i ciepło!
Dominika
