Powrót....

Dawno mnie tu nie było...blog zarósł pajęczyną i kurzem...

Ale już jestem!

Od ostatniego posta zmieniło się bardzo dużo w moim życiu.

Przede wszystkim zmieniłam miejsce zamieszkania a co za tym idzie dostawcę internetu hahahahah. 

Na reszcie go mam więc powróciłam do żywych;)

W związku z radykalnymi zmianami jakie zachodziły i wciąż zachodzą u mnie nie mam specjalnie czym się pochwalić. 

W sensie robótkowym oczywiście. 

Tak więc donoszę uprzejmie, że stałam się właścicielka domostwa jednorodzinnego...swojego kawałka podłogi oraz kawałka gleby, ziemi, a co za tym idzie i swojego nieba, którym nie muszę się dzielić z nikim poza ptakami;)

 Dom mój jest absolutnie piękny i idealny!

Jest urody przecudnej i gabarytu odpowiedniego dla rodziny z dziećmi nadpobudliwymi ruchowo;)

Dom wygląda tak...jest nico nieśmiały więc ukrył się za milinem,i kokietuje z za krzaka;)

Jest doskonały w każdym calu.

 Znalazło się w nim nawet miejsce dla mnie i moich działań na polu rękodzielniczym!

Jestem szczęśliwa!

Nie dlatego bynajmniej, że uprzednio byłam bezdomną;)

Nie oczywiście, że nie....ale ostatnie 10 lat spędziłam, żyjąc w mrowisku ludzkim -blokowiskiem zwanym, które choć niewątpliwie posiadało zalety- ograniczające było.

Nie widać tam było gwiazd ani wschodów słonka z racji dużego zagęszczenia i oświetlenia sporego;)

Teraz rozkoszuje się widokiem z okna ....wschody i zachody słońca...nocne rozgwieżdżone niebo...odpoczywam...raduje się moja dusza...koją nerwy.

Robókowo miałam mega zastój...z racji przeprowadzki i remontu. 

Wiadomo jak jest.

Udało mi się skończyć szarą chustę...bardzo prostą w formie i treści;)...

Zimno nadciąga a ja zapragnęłam mieć szara chustę...zwykłą prostą...żadnego różu, żadnych krzyczących kolorów...jak mglisty i dżdżysty poranek...

Oczywiście jakieś podkładeczki wydziergałam...pierdółki małe i śliczne;) Nic nie znaczące czasoumilacze;)

Nie zaniedbałam dekupażowania mojego...

i pudełeczko na herbatę sobie przygotowałam;)

Także bardzo proste...

 

Siedzę sobie w swoim pokoiku...piszę tego posta jako człowiek na wskroś szczęśliwy obok  pochrapuje najszczęśliwszy pod słońcem pies a nawet suczka;)

Nie widzę przystanku autobusowego, ani wejścia do marketu spożywczego...

za to oczy moje błądzą po ściernisku i ogrodach przygotowujących się do jesieni...

niebo, przestrzeń...

aż chce się żyć!

Zaczęłam nowy etap..

Poprzedni był też dobry...muszę oddać sprawiedliwość "blokowiskom"...dla matki z małymi dziećmi bliskość wygód cywilizacyjnych- sklepów, przychodni, zakładów usługowych była nieoceniona...

Odśnieżone chodniki i łatwy dostęp do wszystkiego- super ekstra klasa.

Dużo ludzi dawało poczucie bezpieczeństwa...i przynależności...np. do "mafii wózkowej";)... lub "mam piaskownicowych";) nawet do "psich spacerowiczów";), którzy o poranku niezależnie od pogody snuja się z pupilami po osiedlu;)

Człowiek nie jest sam...słyszy oddech sąsiada za ścianą...

czasami..niestety słyszy;)

Fajnie było, ale dość już tego...

 

 

 

 Teraz jestem tu!

I kocham jak w nocy mruga do mnie Wielki Wóz...

Mały Wóz...

i uśmiecha się Gwiazda Polarna!

 

 

 A któregoś dnia wyłonił się balon...z "kupki" nieszczęścia...

zmężniał, spęczniał...i uniósł się...i odleciał jakby nigdy nic....

 

I pozwoliłam mu wlecieć na moje niebo...

No i jak ja mam w takich warunkach dziergać?

Pozdrawiam serdecznie Wszystkich moich Przyjaciół i Znajomych oraz Obserwatorów!

 Już jestem...

 

 

Dominika