Wiosennie...

 

Wiosna

 

 

Jasny cmentarz na wzgórzu...zapomniany...

Pomniki bieleją na tle wiosennej  marcowej zieleni,

 szarości pól.

Kalekie

Pomiędzy drzewami

 Skarpa...w dole rzeka piękna, dzika...

 

Cisza, spokój, zaduma...

Świadectwo ludzi...

Wiary, miłości, pamięci.

 

Tych co musieli odejść...na zawsze, którzy umarli.
Tych co rozdzieliła granica.

Musieli zostawić swoich na wzgórzu.

Tu do snu kołysze ich wiatr i szum rzeki.

Tyle po nas zostaje ...i jeszcze gdy ktoś o nas pamięta...

Na chwilę...pod błękitem nieba w cieniu moich powiek znowu są...

 

Żyją,  tańczą, pracują...

 

Młodzi , starzy, spracowani...matki, córki, bracia , dziadkowie...

 

 

Ludzie z jasnego cmentarza.

[*]